دود عامل اصلی بروز تلفات در حوادث حریق است، در حدود 70 درصد تلفات ناشی از حریق در اثر استنشاق دود رخ می‌دهد. دود سریعاً از محل حریق حرکت کرده و سلامتی افراد در سایر قسمت‌ها و فضاهای ساختمان را تهدید می‌کند.
سامانه‌های کنترل دود از دو رویکرد محدود‌سازی دود (Smoke Containment) و مدیریت دود (Smoke Management) استفاده می‌کنند. رویکرد محدودسازی دود در سامانه‌های فشار مثبت راه‌پله، فشار مثبت ناحیه‌ای، فشار مثبت چاله آسانسور، فشار مثبت پیش‌ورودی و فشار مثبت فضای امن مورد استفاده قرار می‌گیرد.

در این رویکرد سامانه کنترل دود به نحوی طراحی می‌شود که حرکت دود را محدود ساخته و از انتقال آن از محل حریق به سایر فضاها جلوگیری نماید. بدین منظور معمولاً از سامانه‌های فشار مثبت و سامانه‌های غیرعامل در کنار یکدیگر استفاده می‌شود.
سالهاست که جداسازی و تقسیم‌بندی فضاها به عنوان یکی از روش‌های جلوگیری از پخش‌شدن و سرایت حریق و دود مورد استفاده قرار می‌گیرد. اگر درب اتاقی که در آن حریق رخ داده است بسته شود، مقدار جریان دود خروجی از اتاق به مقدار چشم‌گیری کاهش پیدا می‌کند. همچنین مقدار هوای در دسترس جهت ادامه احتراق نیز افت خواهد کرد. امروزه روش‌های حفاظت و کنترل دود غیرعامل در بسیاری از ساختمان‌ها و استاندارهای حریق، حتی بدون انجام تحلیل‌های طراحی به رسمیت شناخته می‌شوند.

اغلب سامانه‌های کنترل دود با استفاده از فن‌های مکانیکی، از طریق روش ایجاد فشار مثبت به کنترل دود می‌پردازند. اعمال اختلاف فشار در دو طرف یک مانع می‌تواند سبب کنترل حرکت دود شود. روش فشارسازی یا فشار مثبت به این صورت است که با تریق هوا و ایجاد فشار مثبت در یک سمت موانع، جریان هوا با سرعت بالا در درزهای مانع پدید آمده و اجازه عبور دود داده نمی‌شود. به این ترتیب کنترل حرکت دود حاصل گردیده و از سرایت آن به بخش فشار مثبت جلوگیری می‌شود.